Εις Μνήμη της Τάνιας Βουτοπούλου

Μια οικογένεια μοιράστηκε μαζί μας τη συγκινητική ιστορία πίσω από τη δωρεά της.

Ποιός είναι ο σύνδεσμός σας με το Pierce και ειδικότερα με το East Campus στα Σπάτα; 

Η κόρη μου Νεφέλη Γιαννοπούλου που φοίτησε στην Ε’ Δημοτικού κατά το πρώτο σχολικό έτος λειτουργίας του East Campus!

Τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον στην καμπάνια Κλείστε Θέση! και αποφασίσατε να συμμετέχετε;

Η πρώτη σκέψη μου ήταν πως έχουμε πάρει τόσα πολλά από αυτό το εξαιρετικό σχολείο και έτσι θα ήθελα να συνεισφέρω με τη σειρά μου στην καμπάνια “Κλείστε Θέση!” ως ελάχιστο δείγμα αναγνώρισης αυτής της σημαντικής προσφοράς που λάβαμε.

Έπειτα σκέφτηκα πως το καταλληλότερο όνομα να μπει στην επιγραφή θα ήταν αυτό της μητέρας μου, που δυστυχώς έχουμε χάσει από το 2014. Μάλιστα πέθανε στις 27 Μαρτίου 2014 ξαφνικά και με βίαιο τρόπο, αφήνοντας όλους μας μέσα σε τεράστια θλίψη και αβάσταχτο πόνο. Χαρακτηριστικά αναφέρω πως η μεγάλη κόρη μου, η Αλεξάνδρα, που ήταν τότε 8 ετών, δεν μπορούσε να καταλάβει πώς γίνεται να μην ξαναδεί τη γιαγιά της, ειδικά εφ’ όσον την είχε αποχαιρετίσει το απόγευμα της ίδιας μέρας λέγοντάς της «θα σε δω αύριο το πρωί, πρώτα ο Θεός». Τότε της εξήγησα τι σημαίνει «πρώτα ο Θεός» και πώς μπορούν να αλλάξουν όλα στη ζωή από τη μια στιγμή στην άλλη. Η μικρή κόρη μου, η Νεφέλη, που ήταν τότε μόλις 20 μηνών, περίμενε τη γιαγιά της να έρθει να παίξουν για πολλούς μήνες μετά το τραγικό γεγονός. Κάθε φορά που χτυπούσε το κουδούνι πεταγόταν και φώναζε όλο χαρά «γιαγιά!» και όταν τελικά έμπαινε κάποιος άλλος στο σπίτι, απογοητευόταν. Και ο λόγος που βλέπαμε τη μητέρα μου κάθε μέρα εκείνη την εποχή, είναι διότι είχε καρκίνο η Νεφέλη μου και δεν μπορούσε να πάει σχολείο έτσι ερχόταν η μητέρα μου να την κρατήσει ώστε να πηγαίνω εγώ στη δουλειά μου.

Το επόμενο διάστημα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά μιας και μας άφησε και ο σύζυγός μου και έμεινα μόνη μου να φροντίζω δύο παιδιά υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Η Αλεξάνδρα μου είχε πέσει σε βαθιά θλίψη και για αυτό προσπαθούσα να μην κλαίω μπροστά της. Έπρεπε να είμαι δυνατή για τα παιδιά μου, δεν είχα την πολυτέλεια να θρηνήσω τη μητέρα μου και αυτό ομολογώ, μου στοίχισε πάρα πολύ.

Όταν το 2017 έφτασε η Αλεξάνδρα σε ηλικία να πάει Γυμνάσιο, ένοιωσα πως έπρεπε να φροντίσω να πάει σε ένα καλό σχολείο διότι ένοιωθα πως εγώ δεν θα μπορούσα να είμαι δίπλα στα παιδιά μου για πολύ ακόμα. Ένοιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν και ήθελα πάση θυσία να βρω τρόπο να πάρει όσο το δυνατόν καλύτερα εφόδια, έστω το ένα παιδί μου. Κάναμε την αίτηση για τις εισαγωγικές εξετάσεις του Pierce αλλά και για υποτροφία, μιας και δεν είχα την οικονομική δυνατότητα να πληρώσω τα δίδακτρα. Πέρασε τις εξετάσεις αλλά δυστυχώς δεν πήρε υποτροφία. Τότε έκανα αίτηση για οικονομική ενίσχυση και προς μεγάλη μου έκπληξη, λάβαμε 45% έκπτωση επί των διδάκτρων. Και πάλι όμως δεν είχα τη δυνατότητα να πληρώνω τα (υπόλοιπα) δίδακτρα, μιας και είχα μόνο τον μισθό μου ως εισόδημα και έπρεπε να φροντίσω τις ανάγκες 3 ανθρώπων. Τότε έβαλα μπροστά να πουλήσω ένα παλιό εξοχικό της μητέρας μου, ίσα ίσα ώστε να καλύψω ένα μέρος των διδάκτρων για τα επόμενα χρόνια, βασιζόμενη και στο δεδομένο της γενναίας έκπτωσης. Έτσι έγινε λοιπόν! Χρωστάω εμμέσως στη μητέρα μου το γεγονός ότι κατάφερε να πάει η Αλεξάνδρα μου στο Pierce. Φέτος τελείωσε τη Γ Λυκείου και μάλιστα με άριστα! Ακολουθεί από φέτος και η Νεφέλη, ήδη από το Δημοτικό και έχω την ελπίδα πως θα καταφέρει να βρει και αυτή τον δρόμο της μέσα από την πορεία της στο Pierce. Διότι το Pierce είναι πολλά περισσότερα από ένα σχολείο. Εμείς που ανήκουμε από πιο παλιά στην οικογένειά του, το ξέρουμε πολύ καλά!

Πώς οραματίζεστε το στάδιο σε πέντε χρόνια από σήμερα και πώς ελπίζετε πως θα έχει συμβάλλει η δωρεά σας; 

Είμαι βέβαιη πως θα γίνει ένα σύγχρονο στάδιο όπου θα φιλοξενούνται δράσεις του σχολείου μας και όχι μόνο! Και η δωρεά μας θα έχει συμβάλλει στο πνεύμα της προσφοράς που προωθεί το σχολείο μας, ως βάση της φιλοσοφίας του!

Ευχαριστούμε από καρδιάς! 😊